Zombeแบบผมย้อนเวลากลับมาเข้าร่างคู่นอนของคนที่ฆ่าตัวเองเนี่ยนะ!

คำโปรย

เมืองร้างในเขต D เมืองที่เคยรุ่งเรืองเรื่องการค้าทางทะเลที่สุด เพราะพื้นที่ส่วยใหญ่ถูกล้อมรอบด้วยทะเลอันกว้างใหญ่

แต่ในเวลานี้เมืองแห่งนี้กลับเต็มไปด้วยซากอารยธรรม ตึกสูงที่เริ่มพุพัง ท่าเรือที่มีรูโหว่ เรือขนาดใหญ่ที่แทบจะถูกตระไคร้น้ำกลืนกิน ต้นไม้ที่ยืนต้นตาย ถนนที่ควรจะเต็มไปด้วยรถที่วิ่งไปมา กลับมีเพียงรถที่เป็นเศษเหล็ก และรอยคราบเลือดมากมาย 

หน้าตึกขนาดไม่ใหญ่มากแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากท่าเรือ 

อ่า ให้ตายเถอะ เหนื่อยแล้วนะ เฮ้ออ ทำไมต้องมากลายเป็นซอมบี้แบบนี้ด้วย แล้วทำไมตายแล้วไม่ตายไปเลยอ่าาา~ แล้วทำไมต้องมามีสติในตอนที่ตัวเองได้กลายเป็นซอมบี้แบบนี้ด้วยยยย ทำไมหลักการที่ควรจะเกิดขึ้น อย่างการที่ตายไปแล้วจะไม่มีสติรับรู้อะไรอีก ทำไมถึงไม่เกิดขึ้นกับเรากันละ! นี้ก็ 20 ปีผ่านมาแล้วนะเว้ยย ทำไมมันไม่เหมือนในนิยายที่สามารถหายาต้านไวรัส หรือยาเปลี่ยนซอมบี้ให้กลับมาเป็นคนบ้างวะ แถมอยากตายแต่ก็ดันกลัวตายอีกกก โอ้ยยย ชีวิต!!

ซอมบี้ตัวน้อยอย่างอาร์เชอเรีย หรือเมื่อตอนที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อนๆของเขามักเรียกเขาว่าเชเรีย กำลังนั่งบ่นถึงช่วิตของตัวเองอยู่ในใจเพราะพูดไม่ได้ เขากำลังนั่งอยู่ข้างสระน้ำน้ำบริเวณหน้าตึกแห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยสัตว์กลายพันธุ์ทั้งทางบกและทางน้ำ เขานั่งเหม่อมองพวกมันด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยากในชีวิต...

หลังจากถูกฆ่า

"อะ"

เซเรียร้องออกมาเบาๆ หลังจากรับรู้ว่าตัวเองถูกนายพลคนหนึ่ง ที่เดินทางผ่านมาเพื่อไปกำจัดราชาซอมบี้ยิงเข้าที่หัว ก่อนที่เขาจะเริ่มบ่นในใจเหมือนอย่างที่ชอบทำตอนเป็นซอมบี้

ในตอนแรกเซเรียไม่ได้สังเกตุเห็นความแตกต่างของร่างกายตัวเอง จนกระทั้งเขารู้สึกจุกตรงช่วงท้องเหมือนมีอะไรกระแทกจากภายใน แรงกระแทกไม่เบานั้นทำให้เขาทรงตัวไม่ได้ จนต้องยกมือขึ้นมาเกาะบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แล้วนั้นก็ทำให้เขาได้เห็นว่าตอนนี้มือของเขา ไม่ได้เป็นแค่หนังติดกระดูกอีกต่อไป แต่มันเป็นมือที่ขาวเนียนนุ่มลื่นเหมือนมนุษย์ปกติทั่วไป

เหี้ยยยยย ทำไมมือถึงกลับมาละ แล้วที่นี่ที่ไหน! มันเกิดอะไรขึ้น เราถูกยิงทิ้งไปแล้วนิ

หลังจากที่ช็อกอยู่พักใหญ่ ความรู้สึกจุกเหมือนถูกอะไรกระแทกจากทางด้านล่างก็ยังคงเล่นเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมองสิ่งที่เขากำลังเกาะอยู่

พอเขาเงยหน้าขึ้นมาเขาก็พบเจอเข้ากับดวงตาสีฟ้าใสคู่สวยที่เขาคุ้นเคยในความทรงจำ และเขาก็จำมันได้ไม่ลืม แม้ว่าในแววตาคู่นั้นจะเต็มไปด้วยแรงอารมณ์อะนร้อนแรงและความเจ้าเล่ห์ก็ตาม

พอเขากระพริบตาสองสามครั้งแล้วมองสำรวจต่อไผ เขาก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาชื้นเหงื่อที่มองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา และเขาก็ได้พบว่าใบหน้านี้ก็คือคนคนเดียวกันกับ ที่ยิงปืนปล่อยกระสุนเจาะหน้าผากเขาในความทรงจำนั้นเอง...

ตายห่าาาาา แล้วเจ้านายพลคนนี้มันมาเงยหน้ามองเขาแบบนี้ได้ไงกัน!!

.................................................

นิยายแต่งไปเรื่อยๆ

คำเตือน 

นี้เป็นแนวโอเมก้าแต่ไม่ได้มีการฮีทและรัทหรือการท้องได้แบบปกติ ในเรื่องโอเมก้าและอัลฟ่าเป็นแค่กลุ่มคนที่มีพลังพิเศษเพื่อเกื้อหนุนกันและกันเท่านั้น

อัลฟ่าเป็นบ่อเกิดแห่งพลัง เป็นพวกที่มีพลังรุนแรงในร่างกายจนต้องมีโอเมก้าค่อยดูดซับพลังที่รุนแรงนั้นออกมาผ่านการสัมผัส

อาจมีสัญชาตยานเล็กๆน้อยอย่างความต้องการทางเพศที่มากกว่าปกติ แต่จะไม่มีการบังคับจับคู่ กัดคอแสดงความเป็นเจ้าของ